Noa’s strijd

Noa Pothoven is maar 17 jaar oud geworden. Ze overleed 2 juni van dit jaar. Ze schreef daarvoor een boek: “Winnen of Leren” over haar pogingen te leven met anorexia, suïcidaliteit en PTSS als gevolg van seksueel geweld op jonge leeftijd. En haar wisselende ervaringen met de jeugdzorg in Nederland.

Ik had af en toe moeite het boek te lezen. En dat was niet omdat het onderwerp me niet boeit, maar omdat Noa heel eerlijk verteld over haar nare ervaringen, de stemmen in haar hoofd en haar steeds sterker wordende wens niet meer te willen leven. Het is af en toe erg donker in haar hoofd en dat lees je terug. Het boek is dan ook af te raden als je zelf niet goed in je vel zit.

Noa verteld over diverse instellingen die proberen haar te helpen. En over de lange wachtlijsten. Bij de ene is het een hel en bij een andere instellingen zijn mensen lief voor haar. Doordat ze zichzelf regelmatig snijdt beland ze vaak in het ziekenhuis, waar haar verwondingen gehecht moeten worden. Ze heeft vaak de hulpverlening ervaren als symptoombestrijding. In haar ogen wordt de kern (seksueel geweld) niet aangepakt. Ze schrijft daarover in dit blog.

Zoals ik het boek lees en voor zover ik haar leven kan overzien is de anorexia een rechtstreeks gevolg van een aantal aanrandingen en een verkrachting op jonge leeftijd. Ze heeft het gevoel geen controle te hebben over haar leven (het gevoel dat mensen met haar kunnen doen wat ze willen). En ze grijpt het niet eten aan als een manier om nog ergens wel controle over te houden. Ze vind zichzelf als gevolg van de aandoening dik en lelijk. Een stem in haar hoofd zet haar aan tot het vermijden van zoveel mogelijk calorieën en tot automutilatie.

Noa is niet open over het seksuele geweld dat haar is aangedaan. Pas na lange tijd durft ze iemand erover te vertellen. Ze schaamt zich en geeft zichzelf de schuld. Niet lang daarna beland ze in een psychose. Ze omschrijft zeker te weten dat haar verkrachter in de kamer is.

Positieve momenten voor haar bestaan vooral uit het contact met dieren en met mensen die lief voor haar zijn.

Als ze uiteindelijk komt te overlijden na zichzelf te hebben uitgehongerd verdraaien diverse media de feiten en berichten ten onrechte over een euthanasiegeval in Nederland bij een jonge vrouw van 17 jaar.

Het boek kent ook wat quotes van Noa zelf, of van gedichten of songteksten. Hier een paar voorbeelden:
“Her eyes ran out of tears to shed
So she forced her skin to cry instead”

“Voel me nog altijd in hun macht
Van de mannen die mij hebben verkracht
In hun sterke houdgreep
Zoals toen ook, maar dan de nasleep”

Uit de songtekst “Hurt” van Trent Reznor (Nine Inch Nails):
“I hurt myself today
To see if I still bleed
I focus on the pain
The only thing that’s reel”

Het boek deed me veel. Het is vet triest als iemand van 17 jaar geen uitweg meer ziet.