Ik heb lang getwijfeld of ik dit verhaal wel naar buiten wil brengen. Niet alleen is het een nogal persoonlijk verhaal en het is het daarom best eng dat zomaar in het openbaar te droppen, maar ook is het onderwerp erg beladen en worden mensen er over het algemeen nogal ongemakkelijk van. Ik kamp al jaren met psychische klachten en ben hier best open over. De oorzaak zocht ik echter steeds in de verkeerde hoek (voeding, ziektes etc.) Ik wist nog wel dat ik seksueel misbruikt was als kind maar dacht dat ik dat ondertussen wel een plek had gegeven met behulp van een aantal therapieën die ik volgde. Dat veranderde toen ik boek “Traumaseksualiteit” las van Peter John Schouten. Een absolute aanrader voor iedereen die zoiets meemaakte, met name mannen die als jongen zijn misbruikt. Door dat boek te lezen kwam ik erachter dat ik dit trauma onvoldoende heb verwerkt. Naar aanleiding daarvan ben ik dit document gaan maken waarin ik probeer te omschrijven wat de gevolgen van misbruik zijn geweest op mijn leven. Door het te publiceren hoop ik meer bewustzijn over dit onderwerp te creëren. En ik hoop dat meer mensen er mee naar buiten zullen komen. Wij, als slachtoffers, hoeven ons er niet voor te schamen wat er is gebeurd. Het zijn de daders die zich moeten schamen.

Dit document is niet bedoeld als poging zielig gevonden te worden of om aandacht te vragen.

---

Wat je zo gaat lezen zijn de gevolgen onder een vergrootglas. Ik heb uiteraard ook andere (leuke) momenten in mijn leven, maar daar gaat deze tekst nou een keer niet over.

Seksueel misbruik van kinderen komt nog steeds veel te veel voor. Binnen kerken, sportclubs, families etc. etc. Het is aan ons allemaal, als samenleving zijnde, dit te stoppen. Wees je bewust van het feit dat het bestaat. Sluit het niet uit. Let op als je signalen krijgt dat er iets niet klopt, neem ze serieus en zoek het uit.

---

Als kind ben ik seksueel misbruikt door een volwassen man. Wie dat was doet er niet toe.
Ik herinner me alleen korte momenten van het gebeuren. Soms komen die spontaan opzetten. Voor de rest heb ik lichaamsherinneringen: gevoelens en angsten die opgeslagen zitten in mijn lijf. Mijn lijf is daardoor vaak erg gespannen. In deze tekst zal ik proberen de gevolgen van het misbruik op mijn leven tot nu toe te beschrijven.

Seksualiteit
Voor veel mensen iets vanzelfsprekends. Als voedsel of ademen. Voor iemand die misbruikt is een beladen onderwerp. Seks is verbonden aan pijn, angst en machtsmisbruik. De eerste uitdaging in een poging een normaal seksleven op te bouwen was om niet uit te treden bij lichamelijk contact met een partner. De neiging is er. Aangeleerd op jonge leeftijd. Ik heb tijdens seksueel contact vaak het gevoel gehad maar half aanwezig te zijn. Het kostte me jaren om die reflex weer af te leren. Een ander groot issue is de angst een dader te zijn: door seksueel actief te zijn een ander te beschadigen, zoals mij dat vroeger gebeurde. Dat maakt seksueel contact beladen en mij geremd. Een seksuele relatie aangaan lukt me ondertussen na veel vallen en weer opstaan, maar wel alleen als ik de partner vertrouw.

Herinnering
Ik heb in soms urenlang onder de douche gezeten. Niet dat het hielp.

Partners
Een partner vinden is voor mij vaak een probleem. Gelukkig heb ik wel relaties gehad, ook al duurden die vaak niet erg lang. Vaak wordt van de man verwacht het eerste initiatief te tonen en daar zit bij mij het probleem. Mijn angst zelf dader te zijn geeft een enorme blokkade iemand te benaderen. Mijn introverte persoonlijkheid helpt wat dat betreft ook niet echt mee. Jarenlang heb ik ook mijn eigen seksualiteit onderdrukt. Het was te groot en veel te beladen. Ergens blijf je als slachtoffer een kind op dit gebied en kun je niet zo goed omgaan met deze volwassen gevoelens. Tijdens een situatie die eventueel zou kunnen uitlopen op seksueel contact ervoer ik altijd een groot gevoel van dreiging door mijn hele lijf, wat er voor zorgde dat ik de eventuele intimiteit uit de weg ging. Tegelijk was het verlangen naar een partner er wel degelijk. Verlangen naar een gevoel van veiligheid en geborgenheid en verlangen naar normaal seksueel contact op basis van gelijkwaardigheid. Al die dingen die je alleen mét een partner kan voelen. De periodes dat ik zonder intimiteit met een ander doorbracht konden soms erg lang duren. Dit resulteerde in gevoelens van grote frustraties. Ik kan mezelf wat dat betreft vreselijk in de weg zitten, maar tegelijkertijd kan ik er niks aan doen. Misbruik is zo’n heftige ervaring dat mijn mechanismes van angst en onderdrukking zich moeilijk laten sturen.

Ik kan moeilijk losjes een relatie instappen. Het verlangen naar het gevoel van geborgenheid is zo groot dat ik onbewust (en onbedoeld) een grote druk leg op de totstandkoming van een relatie. Heftige gevoelens kunnen juist op zo’n moment de kop op steken. De afwezigheid van troost en veiligheid tijdens het misbruik probeer ik alsnog te vinden bij een eventuele partner. Daarnaast heb ik een slecht zelfbeeld. Als er interesse in me wordt getoond ben ik vaak oprecht verbaasd. En meestal heb ik het niet eens in de gaten.

Als ik dan een relatie had heb ik vaak het gevoel gehad tekort te schieten als partner. Andere mannen zijn daarmee betere partners – zo voelde ik dat (ik ben immers “damaged goods”). Terwijl ik ergens ook wel weet dat dat helemaal niet zo hoeft te zijn. Het legde een bom onder een eventueel succesvol samenzijn.

Herinnering
Na het misbruik kwam er een periode waarin mijn hersenen succesvol de meeste herinneringen eraan hebben onderdrukt. Pas toen ik een jaar of 25 was en ik met (destijds) mijn vriendin op een camping stond werd er iets in mij wakker. Ik kon ‘s nachts niet slapen en naast mij hoorde ik een mannenstem en de stem van een kleine jongen. Niet lang daarna begon de jongen te huilen. En de manier waarop hij huilde herkende ik. Ik wist in een fractie van een seconde wat zich in die tent zich afspeelde en ook dat mij dat ook was overkomen. Ik ben gaan zwerven. Ik trad uit. Thuis ben ik toen psychische hulp gaan zoeken.

Mannen
Ja ik ben er zelf een maar heb er heel lang niet een willen zijn. Vanaf het moment van onder dwang de seksuele mannelijke energie gevoeld te hebben kreeg ik een afkeer van volwassen mannen. Ik heb het nog steeds af en toe. En ik ben daardoor lang een mens geweest die zich geen raad wist met zichzelf wat betreft gender. Wel mannelijk zijn maar tegelijk dat deel van mezelf hatend. Ik kon me soms meer identificeren met vrouwen. En ook heb ik empathie voor vrouwen die slachtoffer zijn van mannelijk seksueel geweld. Grappen over seks kan ik meestal niks mee. Toen er in een groep een keer grappen werden gemaakt over seks met kinderen barstte ik in tranen uit.

Een van de redenen dat er zo weinig mannen zijn die naar buiten komen met hun verhaal over het seksuele geweld wat hun is aangedaan, zijn de hardnekkige stereotypes die de maatschappij aan de man heeft geplakt. Een “echte” man is nooit slachtoffer, al helemaal niet van seksueel geweld. Een echte man heeft altijd zin in seks. Een echte man domineert en wordt niet gedomineerd. Het is eigenlijk de hoogste tijd wat aan dit beeld te doen en deze mythes te doorbreken.

Herinnering
In een bus op weg naar mijn middelbare school keek ik per ongeluk een vrouw aan die boos terug keek en zoiets zei als “Jullie mannen zijn ook allemaal hetzelfde.” Destijds begreep ik niet zo goed wat ik haar misdaan had, waarom ze zoiets zei. Achteraf denk ik dat ook zij slachtoffer was van seksueel geweld. Seksueel geweld maakt het moeilijk mensen te kunnen vertrouwen en de neiging daders te zien die er soms niet zijn is een logische. Het trauma maakt dat je constant alert bent op dreigend gevaar, ook al is het acute gevaar zelf verdwenen. Overigens is het een slecht idee te zeggen tegen slachtoffers dat ze “gewoon moeten leren mensen weer te vertrouwen.” Als slachtoffers iets hebben geleerd is het nou juist dat niet iedereen te vertrouwen is. Het is een les voor ons allemaal: het zou goed zijn als iedereen alert is op seksuele roofdieren.

Reacties
Het misbruik is soms een blauwdruk voor hoe je reageert in bepaalde situaties. Lange tijd ben ik wat apathisch geweest, pas de laatste jaren is dat aan het veranderen. Ook blonk ik in mijn vroege volwassenheid uit in stil zijn. Ik had vaak keelpijn en iets zeggen in het openbaar koste me bizar veel moeite. Vertraagd op iets reageren is ook zo’n mechanisme dat ik goed ken: er gebeurd iets, ik laat het gebeuren en pas een dag later realiseer ik me dat ik er iets van vind of dat ik ergens niet mee eens ben. Vaak zie ik mezelf dingen doen die andere mensen van me verwachten/verlangen en ik voel daarbij niet goed wat ik zelf wel of niet wil. “Nee” zeggen komt soms gewoon niet in me op als iemand iets aan me vraagt. En als ik wel nee zeg ben ik bang voor de gevolgen (ik krijg dan een gevoel van dreiging). De wil van de ander is wet. Al dit soort automatismen zijn terug te herleiden aan het misbruik.

De reactie op seksueel misbruik/geweld is bij veel mensen, van jong tot oud een soort van bevriezing. Je stopt met je verzetten en laat alles gebeuren. Je verlaat daarbij je lichaam. Dit is een normale reactie. Niet iedereen snapt dit, maar het is een automatische modus waarin je komt om erger te voorkomen en kan daarmee soms levensreddend zijn. Het probleem is echter wel dat je deze reactie blijft vertonen verderop in je leven als een soort automatisme op mogelijk bedreigende situaties. Ik heb meerdere keren in mijn leven meegemaakt dat als dingen me teveel worden ik afwezig kan raken of zelfs gedesoriënteerd. Door goed contact met mijn gevoel te blijven maken (wat voel ik nu) en veel aan lichaamsbeweging te doen (ik loop post als baan) en daardoor contact met mijn lichaam te blijven maken, gaat het op dat vlak wel wat beter de laatste jaren.

Herinnering
Op de middelbare school, tijdens de pauze, zag ik een groepje medescholieren bij elkaar staan – ze waren enthousiast in een boekje aan het kijken. Ik liep erheen en keek ook even. Het bleek een tijdschrift met pornografische foto’s. Mijn ontbijt kwam spontaan omhoog. Ik moest erg mijn best doen niet ter plekke over mijn nek te gaan.
Op dat moment had ik nog geen enkele herinnering terug en hadden mijn hersenen alle beelden geblokt. Toch werd ik misselijk. Mijn onderbewustzijn herinnerde zich iets.

Depressie
Vanaf mijn vroege pubertijd tot en met nu ken ik depressieve episodes. Soms op het suïcidale af. En soms suïcidaal (zonder ooit concrete plannen te maken – zover ging het gelukkig nog net niet). Dysthyme stoornis was het oordeel van mijn huidige huisarts: altijd een donkere onderstroom in mijn gevoelsleven en weinig pieken. Ik heb ermee leren leven. Of alles toe te schrijven is aan het trauma of dat er meer is (lichamelijke kwaal) is onduidelijk. Feit is dat veel mensen die als kind misbruik ondergingen op latere leeftijd depressies ontwikkelen. En sommigen maken er een eind aan. Zo ontzettend tragisch. Als er meer begrip en erkenning is voor slachtoffers van seksueel misbruik denk ik dat het aantal slachtoffers dat zich van het leven berooft zal dalen.

Eigen fouten
De grootste straf van een trauma is dat je niet alleen slachtoffer bent (en tot op zekere hoogte ook blijft), maar de rest van je leven op moet letten niet zelf mensen pijn te doen. Je hebt dubbel levenslang. Misbruik zorgt voor een enorm wantrouwen in jezelf. Dat kan ervoor zorgen dat je niet gelooft in de liefde van een partner. Ik heb zelf de fout gemaakt in een paar relaties mijn partner ten onrechte veel te weinig te vertrouwen en met dat wantrouwen de ander (soms behoorlijk) te kwetsen. Ik wou dan mijn gelijk halen (mijn wantrouwen bevestigd zien) en dat leidde tot onnodige conflicten. Ik kreeg er geen grip op en dat spijt me zeer.

Herinnering
Ik lig in bed. Ik doe mijn ogen open en zie naast mijn bed een zwarte schim staan en ik ben vreselijk bang. Materialisatie van je angst, volgens een hulpverlener.

Grenzen
Omdat als kind mijn afweer tegen een aanval van buitenaf jammerlijk faalde (niet dat ik daar iets aan had kunnen doen) kreeg ik op latere leeftijd als compensatie sterk de neiging pogingen te doen gevoelde dreiging te stoppen – ook als er geen dreiging was. Omdat de natuurlijke grenzen van buitenaf zwaar zijn doorbroken kost het enorm veel energie deze opnieuw op te bouwen – wat soms resulteerde in totale apathie (ik kan wat anderen willen toch niet stoppen) of (het andere uiterste) het vertonen van haast agressief gedrag naar vermeende nieuwe daders. Soms terecht, maar soms heb ik ook veel te heftig gereageerd op iets kleins (het trauma kan maken dat ik daders zie die er niet zijn) en daarmee andere mensen pijn gedaan.

Herinnering
Ik speel in een muziekensemble. Er staat een man dirigent te zijn. Ik zie iets in zijn ogen waardoor ik op weg naar huis van mijn fiets moet stappen om te kotsen.

Schuldgevoel
Een ander enorm issue in mijn leven is schuldgevoel. Met terugwerkende kracht denk ik dat ik op een onbewust niveau de schuld van het misbruik bij mezelf heb gelegd. Ik ben overigens niet de enige. In de boeken die ik over dit onderwerp heb gelezen staat vaak beschreven dat jezelf de schuld geven van iets wat een ander jou heeft aangedaan een manier is om jezelf het gevoel te geven dat je er toch een soort van controle over had. Dat je niet weerloos was en overweldigd werd (het was immers iets wat je over jezelf hebt afgeroepen). Blijkbaar een gebruikelijke reactie, maar wel een verkeerde. Niemand is ooit schuldig aan het seksuele geweld van een ander. Kinderen al helemaal niet. Terwijl ik dit typ weet ik dat ik mezelf maar ten dele hiervan heb kunnen overtuigen. Ik heb vele situaties gekend waarin een ander iets naars deed en ik mezelf daar vervolgens de schuld van gaf. Andersom ken ik helaas ook, hoewel veel minder vaak. Dat ik een ander ten onrechte de schuld ergens van gaf, terwijl mijn eigen wantrouwen eigenlijk de echte schuldige was. Het blijkt maar weer dat een normale manier van omgang met dit soort thema’s lastig is voor iemand met een trauma (het is vaak te zwart-wit: of het een, of het ander).

Herinnering
Naast korte fragmenten van het daadwerkelijke misbruik, die ik hier niet zal delen heb ik nog een vrij levendige herinnering aan de dader. Ik zat op de grond en de dader kwam naast me zitten. Hij legde zijn arm om mijn schouders en keek me aan. “Vind je dat ook fijn een beetje vrijen?” vroeg hij. Ik weet nog erg goed dat ik die gebeurtenis erg akelig vond, maar wist niet precies waarom. Je voelt als kind blijkbaar aan dat er iets niet klopt, dat de intenties van de dader slecht zijn.

Positief
De ervaring van het misbruik heeft ook een aantal dingen tot gevolg gehad die ik als positief (uit iets zwaar negatiefs) zou willen bestempelen. Omdat ik een groot deel van mijn leven het gevoel had alert te moeten zijn op dreigend gevaar heb ik een sterke intuïtie ontwikkeld en soms ben ik verbaasd hoe goed ik dingen kan aanvoelen (soms sla ik de plank ook nog steeds wel eens mis, daar niet van). En ik heb een verhoogd bewustzijn van wat seksueel geweld kan doen en hoe belangrijk het bijvoorbeeld is om als man een vrouw niet als gebruiksvoorwerp te zien, maar als mens. Soms kan ik ook aan iemand zien dat diegene seksueel geweld heeft meegemaakt (je uitstraling veranderd erdoor), maar ik zal dat nooit tegen iemand zeggen. Het is aan diegene zelf of die ermee naar buiten wil treden of niet.

Herinnering
Ik sta met mijn tentje op een camping. Naast mij komt een stel te staan. De twee mannen zijn homoseksueel. Een ervan kijkt me op een bepaalde manier aan, waardoor ik bevries. Ik ben toen uiteindelijk gaan lopen het bos in. Ik ga over mijn nek.

Veel mannen die als jongen misbruikt zijn door een volwassen man hebben helaas moeite om te gaan met homoseksualiteit in hun omgeving. Dat is jammer want homoseksuele mensen hebben het al zo moeilijk in onze samenleving. Er zijn mannen die bang worden als een homoseksuele man interesse in ze toont. In die man wordt dan een dader ervaren. En er zijn zelfs mannen die haatgevoelens ontwikkelen tegen homoseksuele mannen. Allemaal geheel ten onrechte natuurlijk. Homoseksualiteit en pedoseksualiteit hebben totaal niks met elkaar te maken.

Persoonlijkheid
Een traumatische gebeurtenis als seksueel misbruik doet iets met je persoonlijkheid. Ik las in een boek over dit onderwerp iemand die zei dat hij het gevoel had dat zijn DNA was veranderd. Naast je oorspronkelijke persoonlijkheid waarmee je geboren wordt ontwikkel je er een nieuwe bij, die samen met je oude je nieuwe IK vormen. Omdat de gebeurtenis zo heftig was moet je alles uit de kast halen om het leven te kunnen blijven volhouden en die tools zijn een nieuwe kant aan je. Naast uiteraard het wantrouwen, de verhoogde alertheid en de depressies, kan je humor, kledingstijl en zelfs de muziek waar je naar luistert veranderen. Ik heb aan mezelf dit ook gemerkt. Verder gaan als de oorspronkelijke ik was geen optie meer en uiteindelijk ben ik geworden tot de persoon die ik nu ben. Mijn omgeving heeft dit niet altijd gesnapt. Ik heb mensen gehoord die vonden dat ik zo veranderd was vergeleken met mij als kind. Maar dat is niet zo. De “nieuwe” ik (die van na het misbruik) is de meest authentieke ik die ik maar kan zijn. Verder proberen te gaan als de ik van voor het misbruik zou het misbruik ontkennen en dat is pas echt jezelf geweld aandoen. Ik hoop uiteindelijk een derde IK te vinden: die het meemaakte maar het grotendeels een plek heeft kunnen geven.

Herinnering
Ik bezoek een popconcert. Naast mij zit een meisje wat laat merken dat ze me leuk vind en ik vind haar ook leuk. Maar ik kan niks. Ik bevries.

Terugkeren
Als je iets niet verwerkt hebt zoek je onbewust dezelfde situatie opnieuw op in een poging het te kunnen afsluiten. Eigenlijk werkt dat niet zo goed maar het gebeurt toch. Zo kwam ik bijvoorbeeld in een relatie terecht met iemand die hetzelfde meemaakte als ik. Dat kan op zich werken, hoe moeilijk ook. Sterker nog – je kunt zelfs veel van elkaar leren. Maar deze relatie was gedoemd te mislukken. Er was sprake van de negatieve gevolgen van het misbruik in elkaar versterken en oproepen. En naast deze relatie ben ik vaker in situaties verzeilt geraakt die sterke overeenkomsten hadden met hetgeen wat me vroeger is aangedaan. Soms is het goed om op die manier delen van het misbruik een plaats te kunnen geven. Soms is het ook goed om zo snel mogelijk die situatie te verlaten omdat het niks brengt dan een herhaling van de schade die de dader vroeger al aanrichtte.

Heden
Ondertussen ben ik 45 jaar en hoewel ik mezelf zeker niet zal omschrijven als stabiel mens, prijs ik mezelf wel gelukkig met het feit dat ik mijn leven redelijk op de rails weet te houden. Ik ken mijn eigen gedrag ondertussen vrij goed en ook de neigingen die ik kan hebben. De laatste relatie die ik had kende niet meer het heftige wantrouwen van eerder. En ook probeer ik goed te kijken of ik het gedrag van andere mensen beter naar waarde kan schatten. Grenzen stellen zal altijd een issue voor me blijven denk ik, maar t gaat redelijk. De depressies zijn er nog steeds, helemaal nu ik gestopt ben met medicatie ertegen. Maar ik weet ondertussen dat die ook weer overgaan en hou me staande. In een nieuwe poging het misbruik te verwerken ga ik beginnen met haptonomie, ik heb een gesprek bij Fier er komt een nummer aan wat ik aan het schrijven ben, deze tekst is er en er komt een tattoo op mijn arm met dit thema.

Het is echt de hoogste tijd seksueel misbruik van kinderen (en ook van niet-meer-kinderen uiteraard) te stoppen. Seksueel gedrag in wat voor vorm dan ook naar kinderen toe is op geen enkele manier goed te praten. Het is ziek. Een kind moet kind kunnen zijn en niet geconfronteerd worden met de seksualiteit van een volwassene. Misbruik zorgt voor heftige trauma’s en ontwrichte levens. Enough is enough!

Obed

(juni 2019)

met héél véél dank aan wilmar, marieke en dilana voor de feedback en support

eventuele reacties graag via email ( info@stopseksueelgeweld.nl ) of via een reactie op deze post ::: voel je vrij dit verhaal te delen met mensen waarvan je denkt dat ze er iets aan kunnen hebben